Kościół ewangelicki imienia Elżbiety był pierwszą świątynią wzniesioną w Królewskiej Hucie, która później przekształciła się w Chorzów. Powstał na potrzeby wyznawców luteranizmu - robotników i kadry technicznej – przybyłych w te strony na przełomie XVIII i XIX wieku. Budowlę postawiono w latach 1840–1844. Kościół nazwano imieniem Elżbiety na cześć małżonki króla pruskiego. Przez lata do chorzowskiej świątyni uczęszczali wierni z innych miejscowości Górnego Śląska - nawet z Katowic.
Od początku istnienia Królewskiej Huty ewangelicy odgrywali ważną rolę w mieście. Byli burmistrzami, lekarzami, mistrzami i inżynierami w fabrykach. Wielką popularnością cieszył się niejaki Girndt, burmistrz miasta w latach 1876-1898; zaś Max Steckel bywa nazywany „fotografem górnośląskiego górnictwa”. Na początku XX wieku ewangelicy stanowili około 20 procent mieszkańców miasta, jako pierwsi też - już w 1844 roku - postawili w Chorzowie kościół. Wpierw jednak, na początku XIX stulecia, ewangelickie nabożeństwa odprawiano w sali posiedzeń, mieszczącej się w zabudowaniach huty. Od 1804 roku wierni spotykali się w nowym budynku szkoły, w której poświęcono specjalną salę modlitw. W 1825 roku pastor ewangelicki i ksiądz katolicki poświęcili wspólnie cmentarz, przeznaczony dla zmarłych obydwu wyznań. Po piętnastu latach przyszedł czas na wzniesienie na terenie cmentarza właściwej świątyni.
Projekt wykreślił architekt August Soller. Dzięki wsparciu króla pruskiego, Fryderyka Wilhelma IV Hohenzollerna, pierwszy kościół ewangelicki w Królewskiej Hucie poświęcono 13 listopada 1844 roku. Nadano mu imię Elżbiety, królewskiej małżonki. Budynek stylizowano na wzór kościołów alpejskich. Jest orientowany, wymurowany z cegły i otynkowany. Dwie wieże zakończono ostrosłupowymi hełmami. Wiele cech stylistycznych wskazuje na wpływy neogotyku, np. ostrołukowy portal wejściowy. W środku świątynia jest jednonawowa z emporami. Wiele elementów wyposażenia wykonano z drewna i żeliwa. Kościół ewangelicki imienia Elżbiety w centralnym punkcie ma ołtarz główny, z obrazem Chrystusa, pochodzący z 1854 roku oraz organy – z roku 1880. W drugiej połowie XIX wieku parafia wzbogaciła się jeszcze o nowe budynki szkolne, plebanię oraz sierociniec.