Odsłonięcie prezentuje elementy budowy geologicznej najstarszego piętra jury górnej (oksford – ok. 163-157 mln lat temu) – wapienie skaliste w formie soczew (bioherm) powstałych przy udziale kolonii sinic oraz gąbek oraz wapienie ławicowe, wypełniające baseny sedymentacyjne między zespołami bioherm, tworzącymi wzniesienia o charakterze rafowym. Wapienie zawierają gdzieniegdzie konkrecje krzemionkowe (buły krzemienne). Skały są pocięte uskokami. Na liniach uskoków miejscami wytworzyły się formy krasowe – leje wypełnione gliną zwietrzelinową o czerwono-brązowej barwie oraz formy krasu podziemnego, reprezentowane przez Jaskinię w Kielnikach.
Kamieniołom Klelniki, fot. Tomasz Sieniawski
Kamieniołom Klelniki, fot. Tomasz Sieniawski
W skałach oraz rumoszu skalnym kamieniołomu często spotkać można skamieniałości – głównie gąbki lub ich fragmenty, a także ramienionogi: rynchonelle i terebratule. Można znaleźć też pancerze krabów oraz segmenty łodyg liliowców (trochity) bądź fragmenty jeżowców (głównie niewielkie płytki pancerza i kolce). W dnie kamieniołomu znajdują się duże bloki skalne, pozostawione po eksploatacji skał, w których można obserwować skamieniałości lub fragmenty pokryw naciekowych ze zniszczonej części systemu jaskiniowego. Powierzchnia skał wapiennych pokryta jest ciemnoszarą patyną, powstałą wskutek osadzania się zanieczyszczeń w ciągu ponad 40 lat od zakończenia eksploatacji surowca.
Kamieniołom Klelniki, fot. Tomasz Sieniawski
Jaskinia ma całkowitą długość ok. 120 m, wejście znajduje się w środkowej części zachodniej ściany kamieniołomu. Niektóre ściany jaskini pokrywają nacieki grzybkowe oraz polewy kalcytowe. Zwiedzanie jaskini nie wymaga pozwolenia i szczególnych umiejętności (warto mieć jednak latarkę i kask). Jednorazowo wchodzić powinno nie więcej niż 4-5 osób.
Przy górnej krawędzi kamieniołomu zlokalizowany jest punkt widokowy, pozwalający obserwować panoramę okolicznych wzgórz – ostańców biohermalnych (Góra Cegielnia, Biakło, Sokole Góry).
Kamieniołom Klelniki, fot. Tomasz Sieniawski