Miejscowość Brusiek leży w powiecie lublinieckim, zaś pod względem administracji kościelnej należy do parafii w Kaletach-Drutarni. Stojąca tu niewielki kościół pw. św. Jana Chrzciciela z XVII w. znajduje się na miejscu swej poprzedniczki, wzniesionej prawdopodobnie w XV w. Kościół ten, zbudowany w konstrukcji zrębowej, to jeden z bardziej urokliwych zabytków regionu. Obiekt znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego.
Brusiek wspominany jest od XIV w., gdy wybudowano tu pierwszą hutę. Powiększająca się osada stała się z biegiem czasu ludną wsią. Na skraju miejscowości stoi drewniany kościół pw. św. Jana Chrzciciela. Budowla pochodzi z 1593 r., kiedy to wzniesiona została na miejscu swej poprzedniczki. Nie wiadomo dokładnie, kiedy wybudowano tu pierwszy kościół, choć miało to miejsce zapewne w XV w. Obiekt ten prawdopodobnie padł ofiarą pożaru.
Istniejący dzisiaj kościół wzniesiono w 1593 r., na co wskazują aktualne badania dendrochronologiczne. W latach 1675-1758 pochowano pod prezbiterium 10 osób zasłużonych dla tego kościoła. Właściciele okolicznych dóbr byli tradycyjnie patronami świątyni, utrzymującymi zarówno ten, jak i inne obiekty sakralne. Bruśkowski kościółek stanowił świątynię filialną parafii w Sadowie, potem przyłączono go do parafii koszęcińskiej. W roku 1977 erygowano zaś parafię w Kaletach-Drutarni, do której obecnie należy także Brusiek.
Orientowany kościół pw. św. Jana Chrzciciela posiada konstrukcję zrębową. Wieża, o konstrukcji słupowej, znajduje się w zachodniej części świątyni. Nawa na planie zbliżonym do kwadratu, posiadająca przedsionek, łączy się z krótkim prezbiterium, zamkniętym ścianą prostą. Przy nim znajduje się mała zakrystia. Niewielki chór muzyczny z organami wsparty jest na dwóch drewnianych słupach. Dwuspadowe dachy pokryte są gontem. Nad nawą wznosi się sygnaturka z baniastą kopułką. Wieża nakryta jest dachem namiotowym.
We wnętrzu znajduje ołtarz z obrazem św. Jana Chrzciciela, pochodzącym z połowy XVIII wieku. Wnętrze zdobi także, wykonana w r. 1693 przez Wawrzyńca Grochowskiego, polichromia patronowa (malowana od szablonów). Po roku 1945 w świątyni umieszczono dwie, XVI-wieczne rzeźby - Matki Bożej i św. Anny, które prawdopodobnie wyrzucono, z wracającego po wojnie, rosyjskiego transportu ze zrabowanymi dziełami sztuki.