Budynek dawnego klasztoru w Wodzisławiu Śląskim (mieszczący obecnie Sąd Rejonowy) oraz stojący obok kościół, użytkowany dziś przez parafię ewangelicką, stanowią ślady działalności w mieście franciszkanów-minorytów. Sprowadzeni zostali oni do Wodzisławia w 1257 r., czyli w okresie lokacji miasta. Ponieważ jej dokładna data nie jest znana, zwykło się wiązać ją właśnie z rokiem 1257, a więc udokumentowanym początkiem bytności zakonników.
Klasztor franciszkanów-minorytów istniał w Wodzisławiu Śląskim w latach 1257-1810. Warto wspomnieć, że sprowadzenie zakonników do miasta w 1257 r. przypada na czas podróży wizytacyjnej, jaką z Rzymu do Wiednia odbywał św. Bonawentura, ówczesny generał zakonu franciszkanów, a zarazem jeden z wybitniejszych umysłów średniowiecza, zajmujący poczesne miejsce wśród filozofów tej epoki oraz obdarzony tytułem Doktora Kościoła. Sprowadzenie franciszkanów-minorytów do Wodzisławia Śląskiego może mieć istotny związek z tą podróżą. Obiekty klasztorne wzniesiono przy dzisiejszej ulicy Minorytów, w rejonie północno-zachodniej części rynku. Pierwotnie były drewniane. Gdy strawił je wielki pożar miasta (ok. 1280, 1290 roku) zostały odbudowane i być może były pierwszymi, murowanymi budowlami Wodzisławia Śląskiego. Sam kościół pw. św. Trójcy, istniejący do dnia dzisiejszego i obecnie użytkowany przez parafię ewangelicką, wzniesiono w XV w. Zachowany zaś budynek klasztoru (mieszczący dziś Sąd Rejonowy) zbudowano w wieku XVII. Zakonnicy głosili w Wodzisławiu Śląskim Słowo Boże, sprawowali opiekę nad chorymi i ubogimi oraz pomagali w duszpasterstwie i administrowaniu okolicznymi parafiami. Koniec bytności franciszkanów-minorytów w Wodzisławiu spowodowany został edyktem o kasacie zakonu, wydanym w 1810 r. przez króla Prus. Kilka lat później budynki klasztorne oraz kościół odkupione zostały od skarbu państwa pruskiego przez władze miasta. W części dawnego klasztoru ulokowano miejskie biura, szkołę oraz inne instytucje, część zaś została przeznaczona na potrzeby sądu, który funkcjonuje tu do dziś.